Hoe politiewerking zich verhoudt tot de top 10 meest gevaarlijke banen
De onderliggende implicatie is dat omdat rechters in het strafrecht niet eerst op de lijst staan, misschien wetshandhavingsfunctionarissen geen recht hebben op de verbeterde pensioenen of gezondheidsvoordelen die ze vaak krijgen.
Dat is een debat voor een andere tijd en een andere plaats.
Occupational Fatality Rate voor politieagenten
Een harde blik op de gegevens is echter zeker een discussie waard. De waarheid van de zaak is, ongeacht waar het politiewerk op de telling rekent, de carrières van de rechtshandhaving blijven gevaarlijk. Sterker nog, na een historisch laag aantal plichtdoden in 2009 zijn de dodelijke slachtoffers op het werk voor wetshandhavingsfunctionarissen opnieuw in opkomst.
De Census of Fatal Occupational Injuries is een geweldige bron van informatie, maar net als bij alle statistieken is het de interpretatie van de gegevens die ertoe doen. De telling levert een "sterftecijfer" op, waarbij het aantal dodelijk gewonde personen per 100.000 werknemers wordt gedetailleerd. Het biedt ook een rauw aantal dodelijke letsels aan het werk. Het maken van de 10 meest gevaarlijke banen voor 2010, het meest recente jaar waarvoor gegevens beschikbaar zijn, zijn:
- Vissers en aanverwante vissers, met een snelheid van 116 doden per 100.000
- Werknemers in loondienst, met een snelheid van 91 doden per 100.000
- Vliegtuigpiloten en boordingenieurs, met een snelheid van 71 doden per 100.000
- Boeren en veeboeren, met een snelheid van 41 doden per 100.000
- Mijnbouwmachinebedieners, met een snelheid van 38 doden per 100.000
- Dakdekkers, met een snelheid van 32 doden per 100.000
- Weiger en recycleerbare materiaalverzamelaars, met een snelheid van 29 doden per 100.000
- Chauffeurs / verkopers en vrachtwagenchauffeurs, met een snelheid van 21 doden per 100.000
- Reparatie en installatie van industriële machines, met een snelheid van 20 per 100.000
- Politie en sheriff's patrouille officieren, met een snelheid van 19 per 100.000
Een vluchtige blik op het aantal dodelijke verwondingen ziet er bij de eerste blush behoorlijk verbluffend uit, vooral voor de hoog aangeschreven beroepen van vissers, houthakkers en vliegtuigbemanningen. Het probleem bij het baseren van een vooronderstelling volledig op een dergelijke snelheid is dat de gegevens per hoofd van de bevolking zijn, wat betekent dat in kleinere industrieën de cijfers gemakkelijk scheef kunnen worden.
Begrijpen hoe het sterftecijfer in andere banen verband houdt met politiewerk
In het geval van vissers en aanverwante vissers, bijvoorbeeld, bedroeg het sterftecijfer voor 2010 116 doden per 100.000 werknemers. Het werkelijke aantal sterfgevallen in de industrie was echter 29. Hetzelfde kan worden gezegd van vliegtuigbemanningen, die een sterftecijfer van 70 zagen, terwijl het totale aantal dodelijke slachtoffers voor de industrie 78 was. Vergelijk dat met de 133 doden van wetshandhavers in 2010 of de 177 in 2011.
In deze beroepen heeft het kleinere aantal werknemers een grote invloed op het sterftecijfer; een of twee ongelukken kunnen het tarief gemakkelijk omhoogschieten, terwijl de werkelijke onbewerkte nummers aanzienlijk lager kunnen zijn.
Als we gevaarlijke banen zouden rangschikken op basis van onbewerkte nummers in plaats van tarieven, zou de lijst er als volgt uitzien:
- Chauffeurs / verkopers en vrachtwagenchauffeurs - 683
- Boeren en veeboeren - 300
- Politie en sheriff patrouille officieren - 133
- Reparatie en installatie van industriële machines - 96
- Vliegtuigpiloten en boordwerktuigkundigen - 70
- Roofers - 57
- Werknemers loggen - 59
- Vissers en aanverwante vissers - 29
- Collectoren voor afval en recycleerbaar materiaal - 26
- Exploitanten van mijnen - 23
Het grotere plaatje bij het rangschikken van de gevaarlijkste banen
Wanneer gesorteerd op onbewerkte nummers, ziet de lijst er heel anders uit. Nummers vertellen echter nog steeds niet het hele verhaal. Het simpele feit is dat er één opvallend verschil is tussen wetshandhavers en alle andere bezettingen op de lijst. Van alle genoemde taken omvatten alleen sterfgevallen door politieagenten een aanzienlijk aantal moorden.
Dat wil zeggen dat niemand probeert vissers of houthakkers te doden of verzamelaars te weigeren.
Terwijl verkeersgerelateerde sterfgevallen een groot deel van de dodelijke slachtoffers van de politie uitmaken, vormen ze niet de meerderheid. Vuurwapens en andere misdadige oorzaken vormen het grootste deel van de doodstraf. Waar het op neerkomt, zijn rechtshandhavingsberoepen de enige carrières op de lijst waarin het vermoorden feitelijk een beroepsrisico is.
Dit punt is helemaal niet bedoeld om de gevaren te verminderen die inherent zijn aan deze andere beroepen, maar er moet een onderscheid worden gemaakt. Ondanks de honderden en in sommige gevallen duizenden uren politieagenten die in de academische opleiding doorbrengen, blijven carrières voor rechtshandhaving een van de gevaarlijkste beroepen, hoe je ze ook rangschikt.
Criminal Justice Carrières zijn nog steeds het risico waard
Ondanks het gevaar zijn carrières in het strafrecht echter zowel leuk als lonend. In feite kan worden beargumenteerd dat juist dit element van gevaar in de eerste plaats veel mensen naar het beroep toe verleidt.
Je hoeft echter geen spannende zoeker te zijn om te genieten of te slagen in de wetshandhaving. Ondanks het risico zijn er allerlei soorten mensen en persoonlijkheidstypen nodig om een politiebureau te laten werken en een gemeenschap te beschermen. Met de juiste en toegewijde training en een overlevingsmentaliteit kunnen politieambtenaren hun risico op letsel of overlijden sterk verminderen en van een lange en lonende carrière genieten.